ช่วงนี้กำลังหมกมุ่นอยู่กับการทำวิทยานิพนธ์เรื่อง “การดำเนินงานของพิพิธภัณฑ์ในทรรศนะของนักเรียนมัธยมศึกษาตอนปลาย” โดยพื้นที่ที่ศึกษาคือ มิวเซียมสยาม ซึ่งน่าจะเป็นพิพิธภัณฑ์ที่บอกเล่าเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ที่ค่อนข้างแหวกแนว หากนำเรื่องราวต่างๆทางประวัติศาสตร์ไทยในมิวเซียมมาเทียบกับประวัติศาสตร์ไทยในตำราเรียนจะเห็นว่ามีการเล่าเรื่องที่แตกต่าง กล่าวคือประวัติศ่าตร์ไทยที่เราร่ำเรียนมาจุดศูนย์กลางของเรื่องจะอยู่ที่ราชวังหรือกษัตย์ ต่างจากประวัติศาสตร์ไทยในมิวเซียมสยามจุดศูนย์กลางของเรื่องจะอยู่ที่ “ราษฏร” หรือประชาชนทั่วไทย
สำหรับคนทั่วไทยมันคือ แนวใหม่!! แต่กับคนที่จบเอกประวัติศาสตร์มาอย่างผมมันก็ธรรมดา ไม่ได้มีอะไรผิดแผกแปลกไปจากเดิมมากนัก มันเหมือนเป็นเรื่องที่รู้กันทำความเข้าใจได้ไม่ยาก เพราะประวัติศาสตร์ไทยที่ผมเรียนมา ไม่ใช่การศึกษาเรื่องกษัติย์ สงคราม และราชวงศ์เท่านั้น หากแต่ได้เรียนเรื่องของคนในอดีต คนท้องถิ่นหรือราษฏรทั่วไปที่เป็นจุดเกิดเรื่องราวทางประวัติศาสตร์ เพียงแต่บทบาทสำคัญในการดำเนินเรื่องมาจากราชสำนัก
ความใหม่ของประวัติศาสตร์ไทยที่เห็นได้จากมิวเซียมสยามเล่าเรื่องประวัติศาสตร์โดยไม่ได้เรียงลำดับว่าประเทศไทยได้เริ่มมาจากยุคสุโขทัย อย่างที่เคยเรียนในสมัยมัธยม (ทั้งๆที่อาณาจักรศรีวิชัยทางภาคใต้นั้นเก่าแก่กว่า หรืออาณาจักรโบราณอื่นๆ) แต่ได้เริ่มต้นคำถามว่าอะไรคือความเป็นไทย ไทยแท้คืออะไร จนกระทั่งดูนิทรรศการจบก็น่าจะได้คำตอบว่าไทยคือความหลากหลายของผู้คนหลากหลายชาติพันธ์ที่มาอาศัยพื้นที่ที่เรียกว่าไทย หาใช่ว่าไทยแท้ต้องคนกรุงเทพหรือมีวัฒนธรรมอย่างนั้นอย่างนี้ ทั้งๆที่ในประเทศไทยนั้นเต็มไปด้วยวัฒนธรรมที่หลากหลาย และพูดกันหลายภาษา ไม่ใช่ภาษาไทยภาคกลางอย่างเดียว ฯลฯ เดี๋ยวมาเล่าให้ฟังใหม่
