ด้วยความหิว เมื่อคืนขับมอเตอร์ไซค์ไป 7-11 ตรงข้าม สภอ.พุทธมณฑล ศาลายา ประมาณตี 1 ได้ แถวที่ผมพักอยู่มันค่อนข้างเงียบ แล้วยิ่งเวลาตีหนึ่ง จะไม่มีคนเลย
หลังจากที่ซื้อของเสร็จ ก็เดินออกจากเซเว่น กำลังจะกลับแล้ว ก็มีใครไม่รู้ถามว่า ไปทางไหน ผมก็ชี้กลับไปทางหอพักจะกลับ เขาจะขอกลับด้วย บอกช่วยวานไปส่ง แล้วจะให้เงิน ลักษณะเขาก็ไม่ได้ดูน่ากลัวอะไรนะ เป็นผู้ชายผอมนิดๆ แต่ท่าทางผมดูแล้วไม่ไว้ใจ
แต่ผมใช้เวลาตัดสินใจเสี้ยววินาที ไม่ไปส่ง พยายามปฏิเสธ ให้ไปขึ้นแท็กซี่แทน แต่ว่าเขาไม่ยอม บอกไกล้ๆจะไป ศาลายาเพลส (เป็นชื่อหอพักไกล้ๆที่ที่ผมพักอยู่ )
จริงๆแล้วจะไปส่งเลยก็ได้นะ แต่ที่ศาลายาตอนนั้น เงียบ ทางที่ไปเปลี่ยวคน คนที่ขอไปด้วย ผมไม่รู้จักเขา ผมยังยืนยันปฏิเสธไม่ไปส่ง
ในขณะที่กำลังจะออกรถ เขามานั่งซ้อนมอไซค์ผมเฉยเลยน่ะ ขอร้องไห้ไปส่ง บอกว่าอยู่ไกล้ แล้วก็มีชายอีกคนเดินออกมาจาก 7-11 เขาเปลี่ยนไปขอให้เขาส่ง ชายคนนั้นปฏิเสธ ผมไม่ทันจะออกรถเขาก็มานั่งเบาะหลังอีกแล้ว พยายามว่ายวานให้ไปส่ง
แต่ผมยังยืนยันว่าจะไม่ไปส่ง ด้วยเหตุผลที่บอกไปแล้ว ส่วนวิธีปฏิเสธของผมคือ ไม่เข้าไปทางนั้น คือเส้นที่ไปไปทางเดียวกัน แต่ไม่แวะไปทางนั้น แล้ววิธีการพูดคือการอธิบาย ไม่ทำสายตาขู่ไล่ ไม่เสียงดัง
สุดท้ายเขาก็ยอมลงมอไซค์ ไม่ไปต่อ ผมก็กลับที่พักตามปกติ
แต่ถ้ามองอีกมุมหนึ่งนะ ตอนนั้นมันตีหนึ่ง เขาอาจจะเดือดร้อนต้องการใครไปส่ง …แต่ด้วยประสบการณ์ทางสังคม เวลานั้นผมไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น ผมไม่ใช่มอเตอร์ไซค์รับจ้าง ที่จะไปส่งใครก็ได้ ที่สำคัญมันเป็นสิทธิที่จะปฏิเสธ แล้วถ้าเป็นคุณล่ะ ทางเดียวกัน จะใจดีไปส่งไหม
