ตั้งแต่ได้มาเรียนมหาวิทยาลัย (7 ปีก่อน) ออกมาสู่สังคมที่กว้างใหญ่ มีอิสระที่จะคิด กระทำอะไรต่างๆมากขึ้น แต่เรื่องอาหารการกินเหมือนหัวคิดมันตีบตันลงทุกที ไปกินข้าวร้านไหนๆ คิดอะไรไม่ออก ใช้ท่าไม้ตายสั่งผัดกระเพรา หมูกรอบบ้าง หมูสับบ้าง และที่ขาดไม่ได้คือไข่ดาว
เป็นเพราะตอนอยู่บ้านเรื่องอาหารการกิน ผมต้องคิดอะไรให้มากมาย เพราะแม่จัดให้ทุกอย่าง ยกเว้นวันไหนแม่ไม่ว่าง เราก็ลงมือมั่วๆเอง ส่วนใหญ่ก็ไม่อร่อย ประมาณว่าทำแล้วกินได้คนเดียว ตอนที่ยังอยู่บ้านที่อุดร อาหารที่ได้กินส่วนใหญ่เป็นอาหารอีสาน โดยเฉพาะตอนเช้าบ้านผมจะกินข้าวเหนียว ตอนเที่ยงถ้าอาหารเช้าหมดก็กินอาหารตามสั่ง ส่วนตอนเย็นกินข้าวเจ้า เป็นกิจวัตรวนเวียนอย่างนี้มาหลายสิบปีเรียกได้ว่าตั้งแต่เดิดผมก็กินอย่างนี้เรื่อยมา แต่พอออกมาอยู่นอกบ้านแล้วการกินเปลี่ยนไป เปลี่ยนจากรอให้แม่ทำกับข้าวให้กิน เปลี่ยนเป็นออกไปหากินตามร้าน
และตลอดหลายปีมานี้อาหารที่กินประจำก็มีไม่มาก เช่น กระหมูสับไขดาว กระเพราหมูกรอบ ก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ข้าวมันไก่ ลาบ น้ำตก ฯลฯ แม้ว่าชีวิตจะมีตัวเลือกมากมาย แต่ก็วนๆอยู่กับข้าวกระเพรา ลาบ ข้าวมันไก่ เพราะเคยเสี่ยงลองกินอย่างอื่นแล้วไม่ค่อยถูกปาก กินไม่หมดบ้าง กินแล้วเสียดายแล้วไปกินต่อที่อื่นอีกบ้าง บางทีเรื่องคิดไม่ออกก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ “คิดได้แค่เนี้ย” แต่มันเป็นเรื่องของประสบการณ์ที่ทำให้ชีวิตสร้างกรอบของตัวขึ้นมา แล้วกรอบตรงนี้ที่ทำให้ผมสั่งอาหารซ้ำซาก กินข้าวกับเจ้าเดิมๆ ได้หลุดกรอบเมื่อไหร่ต้องพร้อมเสี่ยงกับความ “ไม่อร่อย” หรือจะได้เจ้าประจำเพิ่มขึ้นมาก็ได้
