จบเอกประวัติศาสตร์จากมหาวิทยาลัยมหาสารคาม แต่สุดท้ายก็ได้มาทำเว็บหากินกับงานไอที และยังเรียนโทไม่จบ หวังลึกๆในใจว่าจะให้ผ่านเทอมนี้ไปให้ได้ ไหนจะเรื่องไปหาหมอสารพัดฯ คิดถึงตอนที่ยังเรียนประวัติศาสตร์ยิ่งเรียนก็ยิ่งไม่รู้เหมือนกันว่าจบแล้วจะไปทำอะไร เพราะยิ่งเรียนยิ่งยาก ยิ่งเรียนก็ยิ่งคิดว่าไม่ใช่ จนได้มีโอกาสเลือกสาขาย่อยได้นั่นคือ เอกพิพิธภํณฑ์ มันทำให้มีความหวังขึ้นมา เพราะรู้สึกว่าถนัดกว่ากันเยอาะ
ที่รู้สึกชอบสาขาพิพิธภัณฑ์ขึ้นมาในตอนนั้น เพราะมันเป็นวิชาที่เปิดโอกาสให้นักศึกษาได้สร้างสรรค์จินตนาการกันสุดๆ โดยเอกนี้เน้นทีการเขียนบทพิพิธภัณฑ์ ทั้งออกแบบ และจัดการพิพิธภัณฑ์ ส่วนด้านการอนุรักษ์มีอยู่นิดหน่อย สุดท้ายเรียนเอกนี้ก็ไม่ค่อยได้ทำงานตรงกันสักเท่าไหร่ เพราะคนส่วนใหญ่ไม่รู้จักเอกพิพิธภัณฑ์ และไม่รุ้ว่ามันมีอยู่จริง
ทั้งหมดทั้งมวลที่ได้เรียนมาทั้งประวัติศาสตร์ไทยและพิพิธภัณฑ์ แม้ว่าตอนนี้ยังไม่มีโอกาสได้ใช้แต่ก็ไม่รู้สึกเสียปล่าว ไม่ได้คิดว่ามันไร้ประโยชน์ ไม่คิดว่าใบปริญญามันคือกระดาษแผ่นเดียว สิ่งสำคัญมันคือประสบการณ์ เพื่อน และแนวคิด ที่ถูกฝังลงไปในเซลสมองช่วยพัฒนาให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ (ทางจิตใจ) แม้ไม่ได้ใช้ความรู้แบบตรงๆ อย่างน้อยประสบการณ์ก็ช่วยเป็นคู่มือให้เอาตัวรอดในสถานการณ์ที่ต้องเจอ
