ในสาขาที่ผมเรียนต้องออกไปทัศนศึกษา หรือดูงานทุกเทอมครับ สาขาที่ผมเรียนสมัย ป.ตรี คือ “เอกประวัติศาสตร์” เป็นเอกที่ทำให้ผมต้องเดินทางไกลบ่อยมากๆ เพราะวิชานี้ไม่ใช่ศาสตร์ที่จะต้องมานั่งเรียนอยู่กับที่ แต่นักศึกษาจะมีโอกาศได้ไปสัมผัสโบราณสถาน โบราณวัตถุต่างๆ เพื่อให้เข้าใจประวัติศาสตร์มากขึ้น

แต่ส่วนตัวเป็นคนเมารถมาก เกลียดการขึ้นรถบัสแอร์และรถตู้ทุกชนิด แต่ตอนเรียนไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ถ้าเรียนด้านนี้ยังงัยก็ต้องออกเดินทาง และด้วยการที่เป็นคนเมารถง่าย การเตรียมตัวจึงต้องพิถีพิถันมากกว่าเพื่อนๆ

เริ่มตั้งแต่การเตรียมของใช้ระหว่างเดินทาง ถ้าต้องพักค้างคืน เสื้อผ้าเอาไปเท่าที่จำเป็น เตรียมแปลงสีฟัน ยาสีฟัน ยาสระผม และสบู่เหลว ส่วนสาวๆที่ต้องใช้เครื่องสำอางไม่ต้องเยอาะแบบครบชุดก็ได้ เพราะขากลับจะได้ขนของมาเยอาะกว่าเดิม อาจจะเป็นเอกสาร คือ “ของฝาก” คิดง่ายๆ ให้พะพรุงพะรังน้อยที่สุด

แต่ถ้าไปพักค้างในที่ที่ไม่ใช่โรงแรมหรือสถานที่ต้อนรับเชิงพานิช เช่น ค่ายทหาร โรงเรียน ฯลฯ เตรียมยากันยุงแบบทา และแป้งเย็น เผื่อไม่มีพัดลม

ถ้าเป็นคนเมารถ ยาแก้เมารถส่วนใหญ่จะทำให้ง่วง ขาดความกระตือรือล้น พอไปถึงอาจจะเพลียได้ แนะให้เข้าเซเว่น หรือร้านค้าที่ขายของเปรี้ยว เช่นมะขามแก้ว มะม่วง หรือของเปรี้ยวอื่นๆ ที่เซเว่นจะมีขายเป็นกระปุก รวมกันกับหมวดพวกผลไม้ดอง ไม่ว่าสาขาไหนๆก็มี โดยเฉพาะที่ปั๊มน้ำมันมีทุกสาขา

ถึงเวลาเดินทาง ถ้าเมารถง่าย ขึ้นรถ ให้เลือกนั่งแถวกลางหรืออยู่หน้ารถ นั่งหลังแล้วรถมันโยกและสั่น ถ้าเขากำหนดที่นั่งมาก็ขอเปลี่ยนกับเพื่อน และอาจต้องเตรียมอุปกรณ์ที่ใช้บนรถยอดนิยมอีกอย่างคือ ยาดมหรือยาหม่อง แต่ผมไม่ค่อยได้ใช้นะ

ในยุคของผมเนี่ย ส่วนใหญ่จะพกกล้องถ่ายรูปกัน เป็นกล้องดิจิทัลเปลี่ยนถ่าน แต่ในสมัยนี้หลายคนพกแต่กล้องมือถือกัน เพราะถ่ายรูปได้สวยแบบสำเร็จรูปไม่ต้องตกแต่ง สิ่งที่เตรียมไปถ้าคุณจะใช้มือถือถ่ายรูป ให้ซื้อแบตสำรองมาด้วยเลยครับ จะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องแบต เพราะการถ่ายรูปทำให้แบตหมดเร็วกว่าเดิมอยู่แล้ว …แต่ถ้าใช้ iPhone เปลี่ยนแบตไม่ได้ ซื้อกล้องดิจิตัลมาสักตัวจะดีกว่าครับ …แต่ถ้าไม่ได้เดินทางบ่อย เรื่องกล้องก็ไม่ใช่สิ่งจำเป็นนัก

สุดท้าย เป็นอุปกรณ์แก้เบื่อระหว่างเดินทาง อย่างเครื่องเล่นเพลงแบบพกพา เอาไปฟังระหว่างทาง ไม่แนะนำให้อ่านหนังสือบนรถ จะเสียสายตาเอาง่ายๆ แม้จะเป็นหนังสือการ์ตูนก็ตาม และก่อนขึ้นรถควรฉี่และทำธุระให้เสร็จก่อน อยู่บนรถก็อย่ากินน้ำมาก เกิดปวดระหว่างทางจะทรมาณเอาง่ายๆ

7 ปีก่อน หลังจากย้ายมาอยู่มหาสารคามได้ไม่กี่วัน ที่อาคารพละก็มีนัดรวมตัวนักศึกษาปี1 แล้วพี่เขาจะเรียกเราว่า นิสิตใหม่ ในวันนั้นมีการชี้แจงเรื่องการเข้าเชียร์. ซึ่งในตอนนั้นเรียกว่า “เชียร์กลาง” และเป็นกิจกรรมประชุมเชียร์กลางรุ่นสุดท้าย ก่อนที่จะเปลี่ยนมาเป็นกิจกรรมประชุมเชียร์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม

วันแรก นักศึกษาทุกคนจะได้ใบฉลากมาก่อนที่จะมีนัดรวมตัวที่อาคารพละ ตอนนั้นผมได้เลข13 หรือ12(จำไม่ค่อยได้). พอไปถึงก็มีการชี้แจงเรื่องการเข้าร่วมกิจกรรม การแต่งกาย และหลังจากนั้นได้มีการแยกย้าย ไปตามกลุ่ม ตามหมายเลขที่ได้

กลุ่มของผมได้มารวมตัวครั้งแรกที่หน้าอาคารพละ รุ่นพี่ที่เป็นผู้นำกลุ่มตอนนั้นคือพี่อลิป มีพี่ร้องเพลงคือพี่น้ำผึ้ง และมีพี่ปกครองกลุ่มจำชื่อไม่ได้ เรียนอยู่วิศวะ และพี่ๆคนอื่นๆอีกไม่มากนัก แต่ตอนนี้จำไม่ได้แล้ว ครั้งแรกที่เจอกันก็ทักทาย. ชี้แจงทั่วไป จากนั้นก็แยกย้ายกลับ

ตอนนั้นเป็นเชียร์รุ่นภูมิรินทร์ 8 สัญลักษณ์คือตัวผึ้ง จะมีการแบ่งแยกว่าเราเป็น นิสิตใหม่ ยังไม่ใช่น้อง แล้วรุ่นพี่ที่พาทำกิจกรรมเรียกว่า พี่สตาฟ และทุกคนจะมีชื่อเรียก ต่อท้ายด้วยชื่อย่อของเอก เช่น แม็ก HI แปลว่า แม็กเรียนเอกประวัติศาสตร์ และถ้าขึ้นชั้นปีก็จะเพิ่มตัวเลข เช่น แม็ก 4HI คือเรียนชั้นปีสี่ เอกประวัติศาสตร์

วันที่สอง จำไม่ได้ว่ารวมตัวกันที่ไหนก่อน แต่กลุ่มที่ผมอยู่ในตอนนั้น คืออยู่บริเวณหน้าอาคารพละ และบริเวณนั้นก็เป็นสวนหย่อม สนามหญ้า กิจกรรมก็ทั่วๆไป แนะนำตัว สอนร้องเพลง สันทนาการ และมีทักทายจากประธานกลุ่ม .. แต่ไปวันแรกผมก็โดนซะแล้ว ใส่ชุดสีแดงเข้มไป พี่เขาก็กล่าวตักเตือนในทางอ้อม คือด่าแบบรวมๆ แต่โดนเราเต็ม ด้วยความที่ไม่เข้าใจ ว่าชุดสีเข้มคืออะไรก็เลยใส่แดงเข้มไป และพิเศษสุดในกลุ่มนี้คือทุกคนโดนสั่งหมอบตั้งแต่วันแรกเลย และกิจกรรมเสริมคือบั๊ดดี้บั๊ดเดอร์ คือจับฉากคู่กัน โดยที่อีกคนจะไม่มีทางรู้จนวันสุดท้ายจะมีการเฉลย และหว่างที่เข้าเชียร์ก็จะมีการนำของมาเทคกัน

วันที่สาม เป็นวันที่ได้เริ่มออกแรงวิ่ง เพราะมีการสอนเรื่องระเบียบแถวมีการแจกเอกสารประกอบคำอธิบาย ตอนนั้นรู้สึกสบายหน่อย เพราะตอน ม.ปลาย ผมเรียน รด. แต่กิจกรรมฝึกระเบียบแถวที่นี่จะยากขึ้นมาหน่อยหนึ่งคือ ชาย-ห้าม เข้าแถวติดกัน ส่วนกิจกรรมคลายเครียดหรือสันทนาการ แทบจะจำไม่ได้เลยว่าได้เล่นอะไรบ้าง แต่ที่จำได้เกมส์หนึ่ง คือหลังจากจบเสียงตีกลองร้องเพลงแล้วให้จับกลุ่ม กลุ่มละ 4-5 คน แล้วให้ถามชื่อ เอก คณะ จังหวัด ฯลฯ จำได้ว่าตอนนั้น มีเพื่อนชื่อนัท อยู่กลุ่มเดียวกัน เรียนเอกเดียวกัน แล้วภายหลังเราก็เป็นเพื่อนแก็งเดียวกัน (เพราะอยู่หอไกล้กัน)

วันที่สี่ ทุกอย่างรู้สึกว่าเข้มข้นขึ้น วิ่งเหนื่อยกว่าเดิม ร้องเพลงก็ยากขึ้น และพี่ร้องเพลงก็คือคนที่ผมจำได้แม่น คือพี่น้ำผึ้ง ร้องเสียงน่าฟังมาก (แม้ว่ากิจกรรมที่ไม่ชอบที่สุดคือร้องเพลง เพราะไม่ชอบสไตน์ลูกกรุง). และทุกครั้งที่เสร็จกิจกรรมจากกลุ่ม. ทุกคนจะไปรวมตัวที่อาคารพละ ทวนการร้องเพลงก่อนปล่อยกลับบ้าน

วันที่ห้า วันนี้ผมไม่ได้ไป นั่งดูทีวีอยู่หอ เพราะเห็นรูมเมทมันก็ไม่เห็นไปเลยสักวัน เอาแบบมันบ้าง (ถึงตอนนี้ยังนึกเสียดายที่ไม่ไปให้ครบ เพราะว่าเป็นอีกหนึ่งวันที่ดราม่าเข้มข้นที่สุด ในการเข้ากิจกรรมกลุ่ม)

คืนวันนั้นเหมือนกับว่ามีการรวมตัวร้องเพลงแถวๆ ชาย

วันที่หก วันนี้ตั้งใจไปเชียร์เพราะรู้ว่าเป็นวันสุดท้าย ตอนแรกนึกว่าจะเป็นกิจกรรมกลุ่มอย่างที่เคยเป็น แต่ปรากฏว่าให้นักศึกษาทุกคนไปรวมตัวข้างสระ RN ไปร้องเพลง แล้วจะมีรุ่นพี่ที่แต่งชุดนักศึกษาคอยโห่อยู่ฝั่งตกข้าม ส่วนพี่ๆสตาฟจะคอยกดดันอยู่ตลอดเวลา รวมๆว่าร้องเพลงไม่ได้เรื่อง

ร้องไปได้สักพักถึงรู้ว่าจะมีการพิสูจน์รุ่น ชิบหายล่ะ ไม่เคยซ้อมร้องเพลงมาเลย จำไม่ได้ และที่สำคัญ ห้ามดูหนังสือเพลง

ต่อมีก็มีการต้อนนิสิตใหม่ ไปรวมตัวที่สนามกีฬา ร้องเพลงจนเมื่อย จากที่ดำๆน้ำไป ก็สามารถร้องได้เกือบทุกเพลง คือไปฟังคนอื่นร้องจนร้องได้ ผมจำไม่ค่อยได้ว่ามีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นในตอนนั้นบ้าง เท่าที่จำได้ร้องเพลงจนเหนื่อย จนรุ่นพี่ยอมมอบรุ่นภูมิรินทร์ให้

หลังจากได้รุ่นก็มีร้องเพลงโชว์ เพลงคณะต่างๆ ที่ทำได้แหวกแนวสุดๆคือคณะสถาปัตฯฮาได้ทุกงาน

เสร็จจากการรับรุ่น บุคคลต่างๆมากล่าวแสดงความยินดี ประธานปิดงานแยกย้ายกลับบ้าน

วันที่เจ็ด มีการมารวมตัวกันอีกครั้งหนึ่ง เพื่อแยกไปเข้าเชียร์คณะ และมีการล่ำลาจากพี่ๆสต๊าฟประจำกลุ่ม และก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้รวมตัวกันอีกของเชียร์กลางในปีนั้น ก่อนไปร่วมเชียร์คณะ