ว่ากันว่าคนเราต้องมีจุดยืน มีฝันต้องทำให้สำเร็จ …แต่จุดยืนผมเปลี่ยนเกือบทุกปี ตอนอยู่ ม.6 ช่วงนั้นเป็นจุดเริ่มของการเลือกอนาคตอย่างจริงจัง ตอนนั้นอยากเป็นครู เพราะคิดว่าถ้าได้เป็นครูเราจะสอนดีกว่าครูที่สอนเราอยู่ และไม่เห็นด้วยกับวิธีการสอนขอครุในสมัยนั้น และในสมัยนั้น “ทฤษฏีสอนแบบท่องจำ” ผมยังไม่รู้จักหรอกนะ แต่มันรู้สึกได้ ตอนที่เรียนวิชาสังคมกับอาจารย์ท่านหนึ่ง เป็นช่วงซัมเมอร์ที่นักเรียนชั้น ม.5 กำลังจะขึ้น ม.6 ทุกคนทุกคนต้องเรียน (เฉพาะโรงเรียนผมนะ) แล้วแกสอนแบบเปิดหนังสืออ่านให้นักเรียนฟัง แล้ววิชาสังคมก็เป็นอีกหนึ่งวิชาที่ผมไม่เคยอ่านหนังสือจบทั้งเล่ม หนังสือเล่มค่อนข้างหนา ถ้าไม่มีสอบก็คงจะไม่อ่าน
จุดเปลี่ยนมาเกิดขึ้นตอนที่นึกได้ว่าเกรดไม่ถึง 2.5 สอบเข้าศึกษาศาสตร์ไม่ได้ ได้หนึ่งปลายๆ เปลี่ยนใจไปเรียนประวัติศาสตร์ ด้วยความคิดที่ว่าจะเรียนวิชาชีพครูไปด้วย วันเวลาผ่านไปหลังจากได้เรียนประวัติศาสตร์ไปสักพักความคิดที่อยากเป็นครูก็หายไป หายไปกับเวลา แต่ก็เห็นเพื่อนๆหลายคนเรียนวิชาชีพครู จบไปเป็นครูกันก็หลายคน ขณะอีกหลายคนก็ยังไม่รู้เลยเรียนจบแล้วจะไปทำอะไร จะไปเป็น “นักประวัติศาสตร์” ก็ดูจะลำบาก เพราะตำแหน่งงานแบบนี้แทบจะหาไม่ได้ นอกจากจะต่อโทแล้วไปเป็นอาจารย์ เพราะนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ก็มีแต่อาจารย์มหาวิทยยาลัย
แต่หลังจากเรียนมาสองปี ก็มีทางเลือกใหม่คือ เอกประวัติศาสตร์แตกออกเป็นหลายสาขา ที่นิยมก็มีการท่องเที่ยวและพิพิธภัณฑ์ ผมเลือกพิพิธภัณฑ์ ตอนนั้นเข้าใจว่าเรียนแล้วน่าจะสนุกเพราะมีการออกแบบพิพิธภัณฑ์ ตอนเรียนก็ได้ลอทำจริงๆ ได้ลองออกแบบพิพิธภัณฑ์แต่ใช่คนออกแบบในฐานะนักออกแบบอย่างคนที่เรียนสถาปัต แต่เรียนออกแบบเพื่อให้เข้าใจนักออกแบบและทำงานร่วมกันได้
การได้เรียนวิชาพิพิธภัณฑ์ทำให้ผมได้ทักษะการใช้คอมพิวเตอร์มากขึ้นกว่าเดิม หลังจากได้ลองออกแบบเองด้วยการใช้โปรแกรม Google SketchUp นำเสนองานออกแบบ และวิชานี้ต้องใช้ Powerpoint บ่อยๆ ทำให้ได้ทักษะการนำเสนองาน จนนำมาเป็นวิชาหาเลี้ยงชีพ (และเงินจาก Powerpoint นี่แหล่ะ ทำให้ผมมีเงินมาสร้างเว็บ)
ผมต่อโทพิพิธภัณฑ์ศึกษาด้วยความคิดที่ว่าจบมาแล้วจะไปเป็นอาจารย์สอนพิพิธภัณฑ์ ผมคิดว่าทำได้ดีตอนที่เรียน ป.ตรี และพอได้มาเรียนโทก็พอใช้ได้ …แต่ทำไมวันนี้ถึงกลายมาเป็นเว็บมาสเตอร์ ไม่ไปเป็นอาจารย์ จุดเปลี่ยนก็เมื่อสองปีก่อน ช่วงซัมเมอร์ ไปลงพื้นที่ศึกษาวัฒนธรรมบนดอยที่เชียงใหม่ ประสบอุบัติเหตุแขนหัก ระหว่างพักรักษาตัวรู้สึกว่าว่างจัดเพราะนอนพักนิ่งๆหลายชั่วโมง จะไปอ่านหนังสือห้องสมุดเหมือนเดิมก็ไม่ได้ แต่ผมเอาเวลาว่างตรงนั้นมาหัดทำเว็บ
วันนี้ยังเป็นเว็บมาสเตอร์อยู่ แต่ยังไม่แน่ใจว่าจะมีอะไรมาเปลี่ยนจุดยืน เปลี่ยนสิ่งที่ทำ เมื่อทบทวนอดีตที่ผ่านมาก็ไม่คิดว่าอนาคตจะแน่นอน วันนี้ทำเว็บ วันหน้าอาจจะไปทำอย่างอื่น เพียงแต่ว่าตอนนี้ยังมีความสุขกับการทำเว็บ แต่ก็ยังแอบหาทางเลือกอื่นๆสำรองไว้อยู่ หากว่าวันใดเพี่ยงพร้ำขึ้นมาอีก
